یاد مادر نرود از یادم !!

یاد مادر نرود از یادم !!

  

مکتب ایرانی و نوروز باستانی تا جایی ارزش دارد که برای قیامت ثمری داشته باشد و الا اگر انحراف نباشد معطلی است و بیهودگی. اگر هم با اصول و ارزشهای دینی در تعارض باشد که حساب آن از روز هم روشن تر است.

مکتب ایرانی و نوروز باستانی تا جایی ارزش دارد که برای قیامت ثمری داشته باشد و الا اگر انحراف نباشد معطلی است و بیهودگی. اگر هم با اصول و ارزشهای دینی در تعارض باشد که حساب آن از روز هم روشن تر است.

آغاز سال نو برای ما ایرانیها یعنی شور و صفا و پاکی، دیده بوسی و دید و بازدید، خنده و شادباش و صد سال به از این سالها. یعنی عید به تمام معنی.

هر چند این عید، یک آیین باستانی ما ایرانی هاست و پایگاه دینی ندارد.[1] اما مردم دیندار و خدادوست ما با ارشاد و راهنمایی علمای راستین توانسته اند به آن رنگ و بوی دینی بدهند و از این رهگذر دنیا و آخرت خود را آباد کنند. دید و بازدید، جویای احوال یکدیگر شدن، هدیه دادن، سفرهای زیارتی، تفریحهای حلال و به دور از گناه، همه از کارهایی است که دین به آنها سفارش کرده است و در این ایام بین ایرانیان مسلمان رونق دارد.

البته کسانی هم هستند که چون خود را فقط ایرانی می دانند و کاری به دین و قید اسلامی ندارند عیدشان هم به گونه دیگری است که چون مذاق این نوشته با بیان نوع عیدگیری آنها سازگار نیست می گذاریم و می رویم و فقط این را می گوییم که حساب این عده از توده مردم ما جداست.

در مقابل این عده درصد بالایی از جامعه ما نه تنها خود را ایرانی می دانند و به آن افتخار می کنند؛ حاضرند جانشان را هم برای حفظ کیان آن تقدیم کنند چه اینکه کردند. فرق این خیل عظیم با آن اقلیتِ صرفا ایرانی در این است که اینها قبل از آنکه به ایرانی بودن خود ببالند به اسلامی بودنشان افتخار می کنند. برای همین با «یا حسین علیه السلام» و «یا زهرا سلام الله علیها» ها خون دادند و ایستادند و از این نظام و این ایران با خواندن «عاشورا» و «کمیل» و «ندبه» دفاع کردند نه با «یار دبستانی من» و «ای ایران ای مرز پرگوهر».

اینها به قیامت باور دارند و می دانند دنیا مزرعه آخرت است و در این مزرعه چیزی را باید کشت که ثمر و ثمره اش به درد دنیا و آخرت بخورد.

مکتب ایرانی و نوروز باستانی تا جایی ارزش دارد که برای قیامت ثمری داشته باشد و الا اگر انحراف نباشد معطلی است و بیهودگی. اگر هم با اصول و ارزشهای دینی در تعارض باشد که حساب آن از روز هم روشن تر است.

هر گروهی را به نام رهبر و مقتدایشان می خوانند و در آنجا هیچکس را به نام کشور و قبیله اش صدا نمی زنند. در آن روز خواهند گفت علویون بیایند و فاطمیون گرد هم جمع شوند. در آن روز صف ایرانی از عراقی و افغانی جدا نیست؛ چون اینها که اصلا ملاک نیست؛ یعنی چیزی که امروز برای بعضی، ملاک خط کشی است آن روز اصلا مهم نیست؛ در آن روز همان چیزی مهم است که اکثر مردم ما از قرآن یاد گرفته اند و می دانند که کجایند پیروان فاطمه سلام الله علیها؟

گردش ایام قمری در روزهای خورشیدی سبب شده که گاهی این تعارضها رخ بنماید. قرار گرفتن محرم سالار شهیدان و یا ماه رمضان در این ایام نمونه هایی از این تعارضهاست که مردم را بین برپایی سرور و اقامه سوگواری و یا بین بخوربخور های عید و نخورنخورهای ماه رمضان قرار می دهد. هر چند این تداخلِ ایام، همیشگی نیست و اکثر سالها همان شادباش و بخوربخورهای عید است؛ ولی بالاخره این تداخل حقیقتی است که وجود دارد و چیزی که آن را بسیار دیدنی می کند رفتار مردم متدین ایران اسلامی در این تعارضهاست. رفتاری که در آن، دین، ارزشها، عشق به قرآن و اهل بیت علیهم السلام موج می زند:

تحویل سال با لباس مشکی و دیده بوسی با این جمله: «لعنت بر یزید»، شرکت در مجالس عزاداری؛ همه و همه یک پیام دارد و آن این که ما اول اسلامی هستیم بعد ایرانی. ما اول دلباخته سالار شهیدانیم بعد علاقه مند به نوروز باستانی و اگر قرار به کنار گذاشتن یکی شد ما به احترام آن که عزیزتر از جانمان است چیزی را که علاقه ای به آن داریم کنار می گذاریم.

و امسال ...

این عید تقارنی یافته با ایام فاطمیه اول. فاطمیه یعنی اقامه عزا و محزون بودن و یا حداقل ترک جشن و سرور برای مادر جوانی که امامان معصوم علیهم السلام بر او زار گریستند و یادش را زنده نگه داشتند تا راهش گم نشود. مادری که رسول خدا، اشرف مخلوقات خدا او را مادر نامید.

بنابر برخی از گزارشات تاریخی، حضرت فاطمه سلام الله علیها، 75 روز پس از رحلت پدر بزرگوارش چشم از این دنیا فرو بست و در 13 جمادی الاولی با بال و پری مجروح به سوی پدر پرکشید و دلباختگان و ارادتمندانش تا قیامت را به سوگ نشاند.

امسال این تاریخ هم زمان است با 5 فروردین. به یکدیگر یادآوری کنیم؛ مراقب باشیم تا دیگر کسی حرمت مادر شیعیان را نشکند همان یک بار که شکست؛ بس است.

تحویل سال با لباس مشکی و دیده بوسی با این جمله: «لعنت بر یزید»، شرکت در مجالس عزاداری؛ همه و همه یک پیام دارد و آن این که ما اول اسلامی هستیم بعد ایرانی. ما اول دلباخته سالارشهیدانیم بعد علاقه مند به نوروز باستانی و اگر قرار به کنار گذاشتن یکی شد ما به احترام آن که عزیزتر از جانمان است چیزی را که علاقه ای به آن داریم کنار می گذاریم

کار سختی هم نیست. حداقل شب پنجم و روز پنجم فروردین را طوری باشیم که همه بدانند ما عزادار دختر رسول خداییم.

ای به قربان همت و غیرت بچه هیئتی هایی که بی خیال عید و پسته و لباس مارکدار، بیرقهای عزایشان را به پا کرده اند در کوچه هایی که برای عید شسته اند و چادر مشکی زده اند در خانه هایی که برای عید آن را تکانده اند و سردرش نوشته اند: «به مجلس عزای مادر سادات خوش آمدید»

اینها می دانند که قیامت ندا خواهد آمد :

یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِم ؛ هر گروهی را به نام رهبر و مقتدایشان می خوانند و در آنجا هیچ کس را به نام کشور و قبیله‌اش صدا نمی زنند. در آن روز خواهند گفت علویون بیایند و فاطمیون گرد هم جمع شوند. در آن روز صف ایرانی از عراقی و افغانی جدا نیست؛ چون اینها که اصلا ملاک نیست؛ یعنی چیزی که امروز برای بعضی، ملاک خط کشی است آن روز اصلا مهم نیست؛ در آن روز همان چیزی مهم است که اکثر مردم ما از قرآن یاد گرفته اند و می دانند که کجایند پیروان فاطمه سلام الله علیها؟

آنچه گذشت زیره به کرمان بردن است؛ برای مردمی که همه «هست و نیست» شان فدایی قرآن و اهل بیت علیهم السلام است چه رسد به اینکه بخواهند کمی از شادیشان را کنار بگذارند برای به وجودی چنین نازنین که دردانه پدرش رسول اکرم صلی الله علیه و آله بود و فدایی امام علی علیه السلام شد و افتخار مادری یازده امام معصوم علیهم السلام برای اوست؛ اما طوری نیست تذکر همیشه خوب است و برای مومنان سودمند؛

وَ ذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرى‏ تَنْفَعُ الْمُۆْمِنین

پی نوشت :

[1] هر چند روایاتی در این باره مطرح شده و بحثهایی هم کرده اند اما این روایات از نظر سند و یا دلالت توان این را ندارند برای نوروز یک خاستگاه دینی دست و پا کنند و آن را از عید باستانی به عید مذهبی تبدیل کنند.

مقام معظم رهبری در پاسخ به سوالاتی در این باره می فرمایند: «نصّ معتبرى مبنى بر اینکه عید نوروز از اعیاد دینى یا ایام مبارک شرعى‏ باشد، وارد نشده است،» اجوبة الاستفتائات سوال 1466

بنابراین نمی توان عید نوروز را یک عید مذهبی دانست.